Uspeo je da proširi tadašnju državu i sjedini srpske zemlje, a i aktivno se borio protiv bogumila.

Osnivač je dinastije Nemanjića koja je vladala srpskim zemljama više od dvesta godina. Kad je utvrdio državu i pravoslavnu veru, predao je vlast sinu Stefanu i zamonašio se u manastiru Studenica 1195. godine. Dobio je ime Simeon, nakon čegao odlazi u manastir Vatoped, na Svetoj gori, kod svog sina, tada monaha Save.

Zajedno obnavljaju manastir Hilandar, koji su dobili od vizantijskog cara. Tamo još uvek postoji vinova loza koju je zasadio Sveti Simeon.

Narod veruje da zrno ovog grožđa iz Hilandara uz post i molitve Svetom Simeonu pomaže nerotkinjama da dobiju potomstvo.

Simeon je u njemu poživeo samo sedam meseci. Sava je preneo njegove posmrtne ostatke 1208. godine u Rašku, da bi nad njima izmirio svoju stariju braću Stefana i Vukana koji su se borili za vlast. Mošti su mu pohranjene u Studenici, njegovoj zadužbini.

Sveti Simeon gradio je i Đurđeve stupove, manastir Svetog Nikole kod Kuršumljije i i crkvu Svete Bogorodice na ušću reke Kosanice.

Zbog čudotvornog tečenja mira iz njegovih zemnih ostataka, prozvan je Mirotočivim.

Narodne priče i običaji

Na današnji dan, u spomen na Svetog Simona, održavali su se panađuri (vašari), a danas je to samo običaj u Valjevskoj Mionici. U narodu se o Stefanu Nemanji održalo predanje kao o zmajevitom čoveku, koje potiče od njegovih ratnih uspeha u borbama sa moćnom Vizantijom. Po predanju, bio je proždrljiv, jer se u njega bila uvukla ala, pa je bilo potrebno i nju hraniti.

Sveti Simeon Mirotočivi se proslavlja isto kao i sve druge krsne slave – slavski kolač, koljivo i vino, i osveštanjem koje obavlja sveštenik. Ukoliko padne u mrsni dan, sprema se mrsna trpeza, a ukoliko padne u posni dan posna. Današnji praznik je nepokretan. Krsna je slava Patrijaršijske kapele.

Ovo je arhivirana verzija originalne stranice. Izvinjavamo se ukoliko, usled tehničkih ograničenja, stranica i njen sadržaj ne odgovaraju originalnoj verziji.